WESELNA SZATA – Przez kogo noszona?
Pytanie (1910) – Czy myślą brata jest, że tylko tacy, którzy się poświęcają, bywają w rzeczywistości usprawiedliwieni – że tylko takim jest przypisaną szata sprawiedliwości Chrystusowej, przykrywająca ich grzechy i przypisująca im doskonałość; zaś inni wierzący, jeżeli co otrzymują, to tylko błogosławieństwo poznania zarządzeń usprawiedliwienia, jakie dane im może być darmo, lecz tylko pod warunkiem, że oni ofiarują się by naśladować swego Odkupiciela?
Odpowiedź – Według naszego wyrozumienia Pismo święte uczy, że jest pewna różnica między usprawiedliwieniem z wiary a aktualnym, czyli istotnym usprawiedliwieniem, świat w wieku Tysiąclecia podczas restytucji będzie miał pełną i ułatwioną sposobność podnoszenia się ze stanu grzechu i śmierci do istotnego usprawiedliwienia – do istotnej sprawiedliwości i społeczności z Bogiem.
W przeszłości Ojcowie święci, z powodu swej wiary w Boga, byli jakoby w przymierzu społeczności z Nim – byli uważani >673< i traktowani przez Niego tak, jakoby byli doskonałymi. Lecz nic więcej ponad usprawiedliwienie z wiary dostąpić nie mogli dokąd zasługa ofiary Chrystusowej nie zostanie do nich zastosowana. Wierzący chrześcijanie w obecnym wieku Ewangelii znajdują się w innych warunkach. Są oni usprawiedliwieni przez wiarę, w sposób podobny do Ojców świętych, lecz ponadto znajdują się znacznie wyżej, ponieważ Chrystus zastosował zasługi Swojej ofiary szczególnie za nich, czyli na ich korzyść, pod warunkiem, że nie będą korzystać w tego w znaczeniu restytucyjnym, lecz ofiarują się w sposób jaki pokazał Swym przykładem nasz Pan.
Tak więc na początku, gdy stajemy się chrześcijanami przystępujemy do społeczności z Bogiem, przez usprawiedliwienie z wiary, które pozostaje w mocy przez pewien czas, by dać nam możność dojścia do znajomości łaski Boskiej. Ono pozwala nam dochodzić do poznania naszego przywileju ofiarowania się z Chrystusem; by stać się umarłymi dla wszystkich korzyści ziemskich, oraz dla grzechu. Zajęcie tego stanowiska poświęcenia się – samoofiary – zapewnia nam Boskie przyjęcie okazane przez spłodzenie z ducha świętego, jako Nowe Stworzenie, musimy czynić postęp, by uczynić nasze powołanie i wybranie pewnym. Ci, co po przyjściu do znajomości prawdy i do sposobności złożenia ze siebie żywej ofiary Bogu, jeżeli nie podejmą tego kroku poświęcenia, tracą swoje usprawiedliwienie w tym znaczeniu, że ono przestaje być ważnym i przez Boga uznawanym. Tacy otrzymują laskę Bożą nadaremno – otrzymują znajomość o Boskim miłosierdziu i o ich wielkim przywileju bez żadnej korzyści dla siebie, bo nie przyjmują jedynego „powołania” obecnego wieku. – Efez. 4:4.
Sumując wyrozumienie nasze w tej sprawie oświadczamy, że w wieku obecnym jest usprawiedliwienie z wiary, które tych, co go dostąpili, przyprowadza do pewnej społeczności z Bogiem i do Jego łaski na pewien czas; lecz aby ono mogło się stać żywotnym usprawiedliwieniem musi ono rychlej czy później być uzupełnione zupełnym poświęceniem się danej osoby. Więc tym, którzy poświęcili się Bogu w ofierze, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze (Ps. 50:5) i którzy tym sposobem zostają „poślubieni” Chrystusowi jako członkowie Jego Ciała – tym, ta szata weselna jest dana. Nie możemy sobie wyobrazić aby na żydowskim weselu ofiarowywano szaty weselne obcym przechodniom, którzy z gospodarzem wesela nie byli w żadnych bliższych stosunkach, jak tylko że wiedzieli o mającym się odbyć weselu. Obraz tej przypowieści obejmuje w sobie tylko takich, co usłyszeli o weselu, uwierzyli w takowe i pozostawili inną pracę lub przyjemności, pragnąc wejść i uczestniczyć w tej uczcie. Pragnieniem ich powinno być aby podając pierwszy krok – do wejścia przez drzwi – zanim szata weselna mogła im być daną. Podobnież rzecz się ma i z nami. Przypisane usprawiedliwienie otrzymaliśmy od chwili gdyśmy uwierzyli w Chrystusa, gdy zaufaliśmy Jego zasłudze i usłyszeliśmy cośkolwiek o warunkach, na jakich możemy stać się Jego współdziedzicami. Lecz nie prędzej zostaliśmy uznani za członków Kościoła pierworodnych – za członków Chrystusowej Oblubienicy, aż po dobrej rozwadze zdecydowaliśmy się wejść na wesele.
Z tego więc wynika, że zdjęcie ze siebie weselnej szaty właściwie przedstawia jedną z następujących rzeczy:
1) Odrzucenie ofiarniczego dzieła Chrystusowego; albo
2) Odrzucenie naszego ślubnego kontraktu – by cierpieć z Nim, by być umarłym z Nim i ochrzczonym w śmierci Jego i by wyjść do Niego za obóz i znosić urągania Jego.