PRZYBYTEK – Lewici figurą

      Pytanie (1911) – Kogo figurowali Lewici?

      Odpowiedź – Lewici byli figurą na Kościół Pierworodnych, których imiona zapisane są w niebie. Orzeczenie, że ich imio­na są zapisane w niebie, znaczy, że oni uznawani są za klasę duchową i że znajdują się w Boskiej łasce.

      Historię Lewitów podano nam jako figuralne pokolenie przed­stawiające wszystkich pierworodnych, a historia pierworodnych prowadzi nas wstecz aż do czasu kiedy to pierworodni Izraela zostali zachowani od śmierci w nocy przyjścia. Noc ta symbo­licznie przedstawia wiek Ewangelii, okres ciemności nad zie­mią, gdy Pan wybiera Swoją klasę klejnotów.

      Członkowie Kościoła pierworodnych przechodzą z śmier­ci do żywota, jak pierworodni Izraela, w owej nocy byli zacho­wani od śmierci. Pierworodni byli następnie reprezentowani przez pokolenie Lewiego, przeto całe to pokolenie było figurą na Kościół pierworodnych. Z pomiędzy Lewitów wybranych >475< było kilku na kapłanów i ci przedstawiali Jezusa i tych co wier­nie postępują Jego śladami. Tak więc cały Kościół pierworod­nych, obejmować będzie także Wielkie Grono, czyli więcej aniżeli ciało Chrystusowe. Panny, towarzyszki jej (Ps. 45:15), należą również do tego Kościoła pierworodnych, których imiona zapisane są w niebie.

      Dział Lewitów w łączności z usługą przy Przybytku był bez-wątpienia symboliczny. Najwyższy kapłan, raz w rok, w dniu Pojednania, wchodził do Świątnicy Najświętszej. Inni kapłani widocznie nie wchodzili w tym dniu do Świątnicy Najświętszej (Żyd. 9:6, 7), ale do Świętej, gdzie znajdował się świecznik, stół z chlebami pokładnymi i ołtarz złoty, na którym palono kadzidło. Owi kapłani byli widocznie figurą na tych, co posadzeni są z Chrystusem na niebiesiech (Efez. 2;6) i są o tyle na wyższym poziomie ponad ogólny dom wiary. Kapłanami byli synowie Aarona a będąc z domu, czyli z rodziny kapłańskiej, oni mieli większe prawa i przywileje aniżeli inni Lewici. Figuralny Obraz wchodzenia kapłanów do Świątnicy, odpowiada naszym doświad­czeniom w obecnym czasie, a nie w przyszłym, gdy spodziewamy się wejść do Świątnicy Najświętszej przez rozerwaną zasłonę.

      Doświadczenia pozafiguralnych Lewitów w obecnym czasie są inne, aniżeli będą w przyszłości. Obecnie oni znajdują się w sta­nie Dziedzińca, ponieważ tylko członkowie ciała są uprzywi­lejowanymi do wejścia do Świątnicy i do poznania głębokości Bożych. Lecz gdy przedmioty mieszczące się w Świątnicy były poowijane, figuralni Lewici nosili te kosztowne rzeczy, gdy podróżowali z miejsca do miejsca. Wiedzieli że mieli prawo dotykać się tych rzeczy w znaczeniu ogólnym lecz nie w taki sam sposób jako kapłani. To zdaje się wskazywać, że zupełnej oceny Boskiego planu nie mają żadni inni oprócz tych co kro­czą śladami Jezusa. Inni mogą pojmować te rzeczy w pewnym ograniczonym stopniu, lecz nie w całej ich zupełności.

      Należy więc zauważyć, że jak w dniu Pojednania Lewici mieli pewną służbę w łączności z ofiarami, podobnie i po dniu Pojednania, mieli pewną specjalną służbę do sprawowania. – W dniu Pojednania gdy lud oczekiwał na błogosławieństwo ka­płana, Lewici nie uczyli ludu potrzebnych lekcy j z zakonu; lecz po tymże dniu Lewici byli ogólnymi nauczycielami ludu w obja­śnianiu zakonu. Widzimy w tym, że taką będzie praca pozafigu­ralnych Lewitów w przyszłości. Oni nie będą mieli dziedzictwa w ziemi i w jej błogosławień­stwach. Będą uczestniczyć w pracy królestwa i w nauczaniu ludu, lecz w jaki to akuratnie sposób będzie czynione, my obecnie dobrze nie wiemy.

      Możemy także rozumieć, że Lewici na Dziedzińcu trafnie przedstawiają tych wszystkich, którzy chcą odwrócić się od grzechu i zbliżyć się do Boga i którzy czynią postępy ku zu­pełnemu usprawiedliwieniu. Oni znajdują się w usprawiedliwionej postawie od chwili odwrócenia się od grzechu i wejścia na dziedziniec. To obejmuje wiarę i posłuszeństwo. Tak więc wszyscy będący w harmonii z Bogiem w jakimkolwiek znaczeniu tego głowa, są tymczasowymi Lewitami, lecz ich stanie się istotnymi Lewitami zależy od tego czy uczynią zupełne poświęcenie. Jeżeli >476< poświęcenia nie uczynią, nie dostąpią szczególniejszego błogo­sławieństwa, które upoważniałoby ich do duchowego poziomu. Wszyscy byliśmy Lewitami w takim znaczeniu wtedy, gdy zbli­żaliśmy się do usprawiedliwienia i pożądaliśmy go, gdy pożą­daliśmy społeczności z Bogiem i staraliśmy się o nią, gdy wy­zbywaliśmy się zmaz ciała itp. – lecz zupełnego usprawie­dliwienia nie dostąpiliśmy prędzej, aż stawiliśmy nasze ciała ofiarą żywą, zostaliśmy spłodzeni z ducha świętego i nowość żywota w nas się rozpoczęła, przez co przeszliśmy z śmierci do żywota, staliśmy się członkami Kościoła pierworodnych, a imię nasze zostało zapisane w niebie. Którzy zaś odwracają się za­nim stawią swoje ciała ofiarą żywą, ci nie dostępują zupełnego usprawiedliwienia, czyli usprawiedliwienia do żywota, bo nie są dosyć wierni właściwym zasadom i w takim też stopniu odda­lają się od społeczności z Bogiem.

      Chociaż stan Dziedzińca zdaje się przedstawiać w obecnym czasie wszystkich zbliżających się do Boga i miłujących spra­wiedliwość, to jednak wychodzi na to, że z zakończeniem się obecnego wieku, nastąpi uregulowanie spraw, że ci co nie dojdą do punktu zupełnego poświęcenia i spłodzenia z ducha, którzy nie staną się domownikami wiary i Kościołem pierworodnych, w zupełnym znaczeniu tego słowa, znajdą się na zewnątrz i nie będą więcej uznawani jako będący na dziedzińcu. W między­czasie, klasa takich co już uczynili poświęcenie, przyjęli ducha świętego i przez pewien czas cieszyli się przywilejami członko­stwa w ciele Chrystusowym – ci z nich co nie utrzymają się na tym stanowisku, pokazani są jako oddzieleni od „Małego Stadka” przy końcu tego wieku i odtąd ich stan zdaje się być przedstawiony przez stan dziedzińca.